Śląsk. Literatura.

Książki związane ze Śląskiem.

Przeczytaj tekst i posłuchaj zapisu audio. Słowa z tekstu zaznaczone niebieskim kolorem znajdują się w aplikacji quizlet, do której link znajdziesz niżej. 

W poprzedniej lekcji poznaliśmy postać Alfreda Szklarskiego, jednego z najbardziej znanych pisarzy ze Śląska. Teraz przyszedł czas przyjrzeć się fragmentowi jego twórczości. Największą popularność Szklarskiemu przyniósł cykl powieści przygodowych o Tomku Wilmowskim. Wśród cech charakterystycznych tych książek wymienić należy niesamowicie żywych, wesołych bohaterów, ciekawą akcję i fantastyczne opisy przyrody. Spójrzcie sami na ten fragment i zobaczcie, jak barwne i soczyste są obrazy, kreowane przez Szklarskiego.

Długa łódź &chyżo&$(о движении)быстро$ płynęła w górę Rio Putumayo. Indiańscy wioślarze rytmicznie zanurzali łopatkowate wiosła w falach rzeki, a im bliżej było wieczoru, tym szybciej poruszały się ich brązowe ramiona. Cubeowie, gdy tylko mieli &możność&$(устаревшее) возможность$ dotrzeć do swych domów przed nocą, rezygnowali nawet z krótkich odpoczynków w ciągu dnia i &posilali się&$ели$ w łodzi nie przerywając wiosłowania.

Tomek Wilmowski &z uznaniem&$с признанием$ spoglądał na Indian, którzy od świtu niemal bez chwili przerwy wiosłowali pod prąd rzeki. (...) Słońce tymczasem coraz bardziej chyliło się ku zachodowi. Upał nieco zelżał i nadbrzeżna zieleń znów nabierała soczystej barwy. Na drzewach oplecionych lianami ożywiały się wspaniałe kwiaty, w szuwarach, krzewach i na łąkach widać było ptaki żerujące przed nocą. Zielone papugi, głośno krzycząc, przelatywały ponad rzeką, dziki zwierz &chyłkiem&$украдкой$ pojawiał się u wodopojów, krzyczały &świerszcze&$сверчоки$, cykady rozpoczynały swój monotonny śpiew. W nadrzecznych, niskich zaroślach mimoz i akacji &śmigały&$быстро передвигались$ maleńkie kolibry.

Łódź płynęła w pobliżu lewego brzegu Putumayo, toteż Tomek zauważył gromadę niezwykle &zwinnych&$гибких$, ruchliwych kolibrów; ich błyskawiczny lot mógł obserwować tylko wtedy, gdy znajdowały się na otwartym miejscu na tle jasnego nieba. Kolibry szybkim, &turkoczącym&$щелкающим$ lotem &przefruwały&$перелеталы$ od kwiatu do kwiatu, potem na krótką chwilę zawisały w powietrzu przy &kielichu&$чаше$, ssąc z niego nektar lub wyławiając drobne &owady&$насекомое$. Gdy zatrzymywały się obok kwiatu, ruch ich skrzydeł stawał się tak szybki, że można go porównać jedynie z wibracyjnym ruchem skrzydeł much lub innych owadów. W utrzymaniu odpowiedniej pozycji ciała pomagały sobie ruchem ogonka. Oryginalne, cienkie dzioby ptaków były dostosowane do kształtu kielicha kwiatu, którego nektarem się żywiły. Jedne miały dzioby długie i proste, inne zakrzywione, a jeszcze inne były zupełnie krótkodziobe. Kolibry zaledwie krótką chwilę zatrzymywały się przy kielichu kwiatu, wydając charakterystyczny delikatny, piskliwy głos, po czym z szybkością strzały odfruwały na nowe poszukiwania.

Tomek obserwując kolibry zwrócił uwagę na ich skłonność do &kłótliwości&$сварливости$. Goniące za sobą &maleństwa&$малыши$ wciąż &czubiły się&$(о птицах) дрались$ w locie. Przypomniało mu to, że &pora lęgowa&$сезон размножения$ kolibrów przypadała w okresie deszczowym, a więc od grudnia do lutego. Wtedy właśnie wpadały w niespokojny, kłótliwy nastrój. Zaczepność kolibrów przywiodła Tomkowi na myśl meksykańską legendę, która głosiła, że dusze poległych wojowników wcielały się w kolibry.