Podawanie rąk

Porozmawiajmy trochę o kulturze, a konkretnie o jednym z tych jej aspektów, który często &wprawia w zakłopotanie&$вызывает смущение$ osoby przyjeżdżające z krajów Europy Wschodniej. Konkretnie chodzi mi o to, że w Polsce jest przyjęte o wiele częściej, niż na wschodzie podawać sobie ręce. I co najciekawsze, dotyczy to również kobiet. Weźmy na chwilę w nawias sytuację z COVIDem i porozmawiajmy o tym, jak to wygląda w Polsce w normalnej rzeczywistości.

O ile we wschodnim świecie biznesu kobiety praktycznie nie &wymieniają uścisków dłoni&$обмениваются рукопожатиями$ z mężczyznami, to w Polsce takiej sytuacji praktycznie nie można sobie wyobrazić. Warto o tym pamiętać, żeby nie znaleźć się w &niezręcznej sytuacji&$в неловком положении$. Polscy partnerzy mogą nie zrozumieć, dlaczego unikacie podawania ręki, kiedy sytuacja ewidentnie wymaga waszej otwartości.

Jednocześnie, jeśli mężczyzna ze wschodu zamierza rozwijać stosunki biznesowe z kobietami, to nie podawszy jej ręki, popełni on okropne &faux pas&$серьезнейший промах$. Zostanie on uznany za &gbura&$грубияном$ i szowinistę, a zgódźcie się, że we współczesnym towarzystwie nie wiadomo, które miano jest bardziej zgubne dla reputacji.

Warto zwrócić uwagę na jeszcze jeden aspekt. Jeśli wy myślicie, że podawanie ręki w Polsce to wyłącznie biznesowy kontekst, to &się grubo mylicie&$сильно ошибаетесь$. Nawet, jeśli nie zamierzacie zajmować się tu biznesem, znajomość tego aspektu etykiety przyda się wam w wielu sytuacjach. Kiedy przyjdziecie na spotkanie z deweloperem, żeby szukać mieszkania na wynajem, wam najpewniej uścisną dłoń.

Podpisujecie kontrakt na kupno nowego samochodu? I na początku, i pod koniec spotkania najpewniej konsultant poda wam dłoń. Wprowadzając się do prywatnych apartamentów na urlopie (nie w hotelu, a u osób prywatnych, które wynajmują mieszkania), wam na pewno podadzą rękę przy spotkaniu.
Ta zasada nie dotyczy sytuacji urzędowych. Jeśli na przykład przyjdziecie do urzędu migracyjnego, albo zapisać dziecko do szkoły, nikt wam dłoni nie uściśnie. Z drugiej strony, jeśli pójdziecie do szkoły prywatnej, z bardziej indywidualnym podejściem – całkiem możliwe.
Od razu chcę powiedzieć: nie warto za wiele myśleć nad tym zwyczajem i zbędnie się stresować tym, w jakich sytuacjach podawać rękę, a w jakich nie. Jeśli zobaczycie, że ludzie podają wam rękę, wyjdźcie im naprzeciw, bez żadnych obaw i nie myśląc o różnicach genderowych. Ostatecznie, to przecież bardzo przyjemny, otwarty i serdeczny gest, a wcale nie powód do zmartwień!

Logiczną kontynuacją tego tematu jest dość znany na świecie polski zwyczaj całowania kobiety w dłoń. Trzeba przyznać, że mało zwyczajów wzbudza tyle kontrowersji i dyskusji, co ten. Są tacy, którzy uważają go za przejaw najprawdziwszej elegancji i sposób na okazanie kobiecie szacunku. Przeciwnicy twierdzą, że jest to bardzo seksistowski gest, &wywyższający &$возвышающий$ mężczyznę ponad kobietę. Często mówią też o niehigienicznym i nierzadko nieprzyjemnym sposobie składania pocałunku.

Zacznijmy od tego, że zwyczaj ten ma bardzo długą historię. Choć wielu wydaje się, że jest to typowo polskie zachowanie, nic bardziej mylnego. Kobiety w dłoń jako pierwsi całować zaczęli Hiszpanie, a od nich ten zwyczaj przyjęli Francuzi i Włosi. W dłoń nie całowano jednak wszystkich kobiet, lecz te o arystokratycznym pochodzeniu. Choć w Europie zwyczaj ten jest już rzadko spotykany, w Polsce wciąż wielu mężczyzn uważa go za wyjątkowo elegancki.

Jednak, jak z każdym zwyczajem, należy pamiętać o kilku podstawowych zasadach:

1. Całować kobietę w rękę wypada tylko, gdy znajdujemy się w sytuacji prywatnej i gdy kobieta nie ma nic przeciwko takiemu zachowaniu.

 Łatwo jest rozpoznać, czy kobieta w rękę chce być pocałowana, czy też nie. W większości sytuacji prywatnych to kobieta pierwsza wyciąga rękę. Jeśli wiec podaje ją w taki sposób, że wyraźnie oczekuje tylko uściśnięcia, nie należy wykonywać żadnych innych gestów. Jeśli wyciąga ją skierowaną grzbietem do góry, można uznać, że nie ma nic przeciwko pocałunkowi.

2. Bez żadnych wątpliwości całowanie w rękę jest &niemile widziana&$не поощряются$ w świecie profesjonalistów.

Etykieta biznesu i polityki jasno wskazuje, że w pracy nie ma znaczenia płeć, a pozycja, jaką zajmuje się w hierarchii. Tak, jak w dłoń nie całujemy mężczyzny będącego prezes firmy, tak samo nie całujemy piastującej to stanowisko kobiety. Jest to reguła stuprocentowa i jeśli jakiś mężczyzna spróbuje się wyłamać i pokazać swoje pseudo &szarmanckie&$галантные$ maniery, ludzie będą z rozbawianiem patrzeć na niego, a nie na kobietę, próbującą wyswobodzić swoją dłoń. Dokładnie tak kończą się sporadyczne próby polskich polityków popisywania się przed kobietami-politykami innych państw. Głównie dotyczy to spotkań z Angelą Merkel, którą nasi politycy czemuś uporczywie próbują pocałować w rękę, wprawiając ją tym w &zażenowanie&$смущение$.

3. Wreszcie, powinniśmy pamiętać, że jeśli uważamy ten gest za elegancki, to wykonywać go należy z tą właśnie elegancją i taktem.

Delikatnie ujmując, należy schylić się do wysokości dłoni i delikatnie musnąć ją ustami. Podobnie jak niemile widziany jest &siarczysty pocałunek&$горячий поцелуй$, za niegrzeczne uchodzi też całowanie powietrza. Nie należy ciągnąć kobiecej dłoni ani w swoją stronę, ani w górę – jeśli wydaje się to konieczne, to znak, że kobieta ewidentnie nie chce być całowana w dłoń i należy zaniechać tego gestu.

Całowanie kobiecej dłoni, choć powoli &odchodzi do lamusa&$отмирает$, w wielu kręgach wciąż jest popularnym zwyczajem, a dla przedstawicieli starszego pokolenia jest on po prostu wyrazem sympatii. I, choć wiele kobiet skarży się na niemiły &wydźwięk&$значение$ tego gestu, ja osobiście bardzo go lubię. Mnie on zawsze przenosi w dawne czasy i w ten miły kontekst szacunku wobec płci pięknej, przed którą mężczyźni uchylali czapek i kapeluszy, a także skłaniali się w pokłonie nad ich dłońmi. &Z przykrością&$с грустью$ stwierdzam, że wraz z odejściem starszego pokolenia utracimy ten gest na zawsze. Wreszcie, na jego obronę, pragnę powiedzieć, że jeśli kobieta czuje w nim seksistowski kontekst, to być może nie chodzi o gest sam w sobie, a o osobisty stosunek mężczyzny go wykonującego? Być może warto w takiej sytuacji przewartościować relacje z tym konkretnym mężczyzną, a nie winić we wszystkim wielowiekową uroczą tradycję?

                                                                                                                                                                                                        Mariola Okhotnikova